Bugün benim için oldukça neşeli bir gün. Dün, her fırsatta fazla kilolarmı yüzüme vuran, kilolu olmanın iğrenç bir şey olduğunu ve bir an önce zayıflamam gerektiğini söyleyen dayım geldi. Bu defa sözlere dökmedi bu düşüncelerini; ama bakışlarından söylemek istediği herşey çok rahat anlaşılıyordu.
Bugünse kardeşim geldi. Ben burada depresif modda, kendime saygı göstermem gerektiğini mızıldanırken, kardeşim 1 ayda neredeyse 15 kilo vermiş. Önce özlemle boynuna sarılmıştım; ama bu tabloyu görünce fesatça geri çekildim.
Sadece “neden” diye hayıflanıyorum şimdi. Neden işlerim yolunda gitmiyor, neden terslikler beni buluyor, neden, neden, neden, neden??? Bu arada girdiğim sınavda benden daha fazla net yapan arkadaşlarımı da kıskandığımı hissediyorum. Sanırım şu anda, “Ben mutlu olmayı hak ediyorum; ama hak ettiğim halde mutlu olamıyorum, o halde benden başka kimse de mutlu olmamalı…” modundayım.
İyi bir insan mıyım, yoksa şeytana pabucunu ters giydirenlerdenim de ben mi farkında değilim hâlâ anlayamadım. L
Ayışığının aydınlattığı, harika geceler dilerim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder